Peacock Eaten By An Owl

I posted a peacock video that I took today (10/31/2014) on youtube. If you don't want to read my write-up then just go look at the video.

Yesterday (10/30/2014) was a sad and yet a very joyous day in my life. One of my peachicks was taken away by an owl and thus the peachick lost its life. That owl must have had a good dinner eating my peachick.

That peachick had some congental problems. Amongst the 5 peacocks that I had, this one had a right ankle problem (it was inverted). That deformity hindered with its gait from its birth. It probably had mental retardation as well. I think that peacock must have had a congental syndrome of some kind. Because it could never gain weight and muscle mass like the rest of them. It was substantially lagging behind in growth compared to the rest of them. While the rest of them had gotten about a kilo or so in weight in three months, this deformed one was just few hundred grams. I knew that it couldn't fend for itself from a predator and hence I was watching it like a guardian angel so closely. I made it a habit to hand feed it couple of times a day. Yet, it kind of was apathetic towards food, never ate much, never gained much weight. Its gait only got worse as its ankle problem extended to its knees and hip. It would drag itself with its good left leg and in turn made the left leg worse. It had a bunch of scratches on its right leg from dragging it on the floor and bled quite a bit on and off. Thus it was not only severely malnourished, underweight and failed to thrive, but it was also anemic.

Anyway, yesterday was a fateful one, at least for that defective peacock. I fed them all some bread at about 8:45 PM and at around 10 PM, when I went to the backyard after hearing some commotion I found that the deformed one was missing. I heard a prominent owl sound coming from the lofty big cottonwood trees in my acreage. Further investigation revealed that the owl (probably a northern hawk owl) must have swept the deformed peacock from the ground and must have consumed it. You would wonder how an owl could do such a dastardly act on its own avian kind all just to appease its hunger, while there are plenty of vegetations around for it to assimilate on this mother earth. But the thing is, just like the way some of the species are made as purely carnivores, like a lion and tiger, these owls survive entirely on meat diet. Unlike vultures, these owls don't eat carcasses of dead animals. They need fresh non-agrarian produce, like, perhaps a malformed peacock that had blunted senses, and instincts, and major physical disability like my peacock.

If you need further reading about this matter about how good of a predators owls are, please see this youtube video of an owl killing a man's chicken. That man is amazing in his narration and I learnt a lot from him.

Life is a gift that we get to live only one time. We learn the greatness of life only when we pass through various stages of life. I am a firm believer in the four stages of life iterated by Sanatana Dharma (ie, bramacharya - student life, grahastha - married household life, vanaprastha - retired life, and sanyasa - renounced life). You would never understand and enjoy the greatness of life and God, unless you have gone through all the above said four stages of life.

I never knew I would enjoy being a father. But now, after having 2 children, I do. Today, Halloween day, when my 9 year old, Ovea, dressed up like a "pirate" for her cosplay, I was so joyous for her. I dropped her at school this morning at 7:40 AM in her pirate costume. She suddenly changed her mind in the evening before she went trick or treating. She didn't like the pirate costume anymore and hence took her grandfather to Target store and bought a bumble bee costume and changed her outfit. I laughed so hard looking at her innocently divine childishness. I never knew I had a father hiding inside me, but now I do. Being a parent is just one more aspect of life and you learn a lot from it.

And similarly I never knew that I had an animal lover inside me until I got my first dog in 2011. And now, along with my dogs, the peacocks walk with me in my property and they teach me life every day. Amongst the four stages of life that I said above, there is nothing explicitly said by Sanatana Dharma about raising pets in your house. I want to add that slight burden of raising a pet on all of us to complement the various stages of life to comprehend "life" in its full form. Everybody should find some member of another species, bring them as a pet, and learn to love and nurture the other species either just briefly or perhaps all along their life to learn the beauty of this world. People like Shankaracharya, those that are inducted into the ascetic life without going through the stages of life might have the capacity to learn life by reading scriptures from sacred books. But a commoner like myself could do the same thing all by just bringing in a pet into my life and just loving it unconditionally.

And here is the philosophical gibberish that you are going to hate me say. I have also realized that "the mind" does not really care about anybody else apart from itself. Yes, that is very true. When you see a pet lover, for example a owner who allows his dog to sleep in his bed at night, you might wonder that he was a great person to show that kind of love towards his dog. But, that is just not true. What I realized from my own pet experience was that, each time when I fed the pet, it almost felt like I was feeding myself. Because all that I saw was "myself" getting gratified in fulfilling the hunger of the pet and it almost appeared that the pet didn't matter at all in this.

When a person says "I love my dog", there are two nouns in that sentence, "I" and the "dog". And do you know amongst the two nouns what the mind cares the most? The word "I". It ascertains the age old philosophical question of "when a tree falls in the woods, does it make some noise or not?". As for as the mind is concerned how does it matter if some tree in some woods fell or not? The "noise" is the perception of having something to do with the tree - some little connection between the mind and the tree. And that would only happen if the tree existed in my own own backyard giving "me" happiness.

Thus it is the "me" and "I" that keeps us all going in life! And there is nothing wrong in realising this utterly selfish nature of the mind. For Pete's sake, this is the pivotal logic that keeps the universe from functioning. Whether I loved myself so much, or if I really loved the pet so much, how does it really matter? The matter of fact is that one little hungry pet got fed and loved, while it could have stayed famished and abused, which is the alternative to love.

Without this "pet therapy", I couldn't imagine how life could be complete. If you absolutely loathe other species, and could never possibly bring such a life into your house ever and live with it, then please do one thing for me. The next time you see a silly little frog or a grasshopper outside your home, just think and wonder if that other life-form had a good meal and had its hunger satiated. Pray for the peace of the other life-form at least just briefly, perhaps a split second! After all, he is your brother because God does not discriminate one form from another (be it with or without life).

Do I feel sad that the malformed peacock (whom we had named as sprite) is dead? I sure am. But then why did I say in the 2nd paragraph that I was joyous about its death? Because, that peacock was born with a defect and I knew that it couldn't live too long. I am glad that it could enjoy at least 3 months of life in this maya world.

Its karma was to be born to live just briefly and then serve as a food to an owl. Nobody could beat fate and so why gripe about the peachick becoming dead at such an young age? What is there to be sad about the peachick succumbing to its predetermined fate (which eventually would engulf all of us one day anyway)?

Om, shanthi, shanthi, shanthi!

Lakshmi M. R. Kaushik.
www.lmrkaushik.blogspot.com

பிச்சை பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன் (Pichchai Paththiram Aendhi Vandhaen)

வகுளாபரணம் பதினாலாவது மேளகர்த்தா ராகம். இளையராஜா "நான் கடவுள்" படத்தில் வகுளாபரணம் ராகத்தில் அட்டகாசமான ஒரு பாடல் இசையமைத்து இருக்கிறார்.  வெறும் இசை மாத்திரம் அல்ல, அவரே அதனை எழுதியும் இருக்கிறார்! "பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன்". அந்த ராகத்தில் ஜனரஞ்சகமான முறையில் இதுவரைக்கும் சினிமா இசையமைப்பாளர்கள் யாரும் இத்தனை அழாகாக  மெட்டமத்தது இல்லை. 

ஆனால் அந்தப் பாடலை கேட்கும் நிலையில் அந்த நோயாளி இல்லை. பாவம் அவன்! இருதய ரோகம் முற்றிப்போய் விட்டது. தன்னுடைய ஒரு காலை ஏற்கனவே கண்ணமா பேட்டையில் ஊன்றியாயிற்று. இப்பூவுலக ஆசை தீராத காரணத்தினால் எஞ்சியிருந்த காலில் ஊசலாடும் உயிரை ஸ்திரப்படுத்த எத்தனித்து பூமி மாதாவிடம் உயிர் பிச்சை வேண்டி நின்றிருந்தான்.

அவனுடைய ஆசுபத்திரி அறையில் அவனை தவிர வேறொருவரும் வீற்றிருந்தார். அவர் தான் சாக்ஷாத் கடவுள்! ஆனால் அவர் சர்வ வல்லமை பொருந்திய அல்லா அல்ல, ஏசு அல்ல, கிருஷ்ண பரமாத்மாவும் அல்ல! வெறும் விதிக் கடவுள்! இந்த உலகத்தில் நடக்கின்ற நியாயம் அநியாயம் எதனையும் தடுக்க சக்தியும் திராணியும் இல்லாத விதிக் கடவுள்! அந்த நோயாளிக்கு எதனாவது மருந்து மாத்திரை வாங்கி வர வேண்டும் என்றால், அந்த சின்ன காரியத்தைக் கூட அந்த விதிக் கடவுளால் செய்ய இயலாது. அவரிடம் கிரெடிட் கார்டோ அல்லது ருபாய் நோட்டு பணங்களோ ஒரு மண்ணும் கிடையாது. அவரையெல்லாம் கடவுள் என்று யாருமே ஒப்புக் கொள்ள மாட்டார்கள். யாரோ அவரை அந்தக் கணத்தில் கூப்பிட்டா மாதிரியும், நல்லெண்ணத்தில் அங்கு வந்த முதல் உதவி மாதிரியும், அவர் வந்துதான் அந்த பிணியுற்ற மானுடனுடைய உயிரை காப்பற்றப் போவது போலவும் பாவனை செய்து,  வெறுமனே அறையில் வெட்டியாக வீற்றிருந்தார்.

விதிக் கடவுளுக்கு  போரடிக்க தொடங்கி விட்டது. நோயாளியோ தன்னிலை அறியாது மயக்கமாய் படுத்து கிடக்கிறான். நுரையீரலால் தானாகவே காற்றை உள்ளிழுக்கும் சக்தி போய் விட்டதால், இயந்தரங்கள் அவனை சுவாசிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தன. மௌனமான அந்த நேரத்தில் இயந்திரங்களின் புஸ்சு புஸ்ஸென்ற மூச்சு சத்தம் பேரிரைச்சலாய் அந்த அறையை வியாபித்து இருந்தது.  விதிக் கடவுள் அந்த இரைச்சலை தவிர்க்க தன் ipodஐ எடுத்து தலையணி கேட்பொறியை காதில் பொருத்திக் கொண்டார். ஒரு நல்ல இளையராஜாவின் தமிழ் பாட்டு கேட்கலாமே என்று youtubeல் தேடிப் பார்த்து ஒரு பாடலைப் போட்டார்! அவர் போட்டப் பாட்டு என்ன தெரியுமா? நான் முதல் பத்தியில் சொன்னேனே, அந்த வகுளாபரண ராகப் பாட்டு! மது பாலக்ருஷ்ணன் பாடிய பாட்டு. 

ஜம்மென்று தபலாவும் மிருதங்கமும் "தகிட தகிட" என்று திஸ்ர நடை போட, ஏக தாளத்தில் அந்தப் பாட்டு ஆரம்பித்தும் விதிக் கடவுளின் மனது குதூகலிக்கத் தொடங்கிவிட்டது! எப்பேர்ப்பட்ட வித்தகன் இளையராஜா! ஒரு சின்ன மெட்டை அவனிடம் கொடுங்கள், அதற்கு ஏற்ற  மாதிரி விதவிதமான ஆடை அணிகலன்கள் அணிவித்து பூ முடித்து சிங்காரித்து மனதினில் எப்போதுமே ரீங்காரமிடும் தேவதைப் போன்ற இசைப் பெண்ணாக மாற்றி  அரை மணிநேரத்தில் உங்களிடமே அவளைக் கொடுத்து விடுவான். 

இந்த பாடல் சன்னமான புல்லாங்குழல் மெல்லிசையில் மாயாமாளவ கௌளையின் அந்தர காந்தாரத்தோடும், தோடியின் கைசிகி நிஷாதத்தோடும் தொடங்கி விதிக் கடவுளின் காதை வருடியது! இசை மீது  வெறும் நாட்டமே உள்ள ஒரு பாமர சாதரணன் அந்தப் பாடலைக் கேட்டால்,  ஆஹா எத்தனை அருமையான மெட்டு என்று தோன்றும்! அதே சமயம் சாஸ்திரீய சங்கீதம் அறிந்த ஒரு ஆள் கேட்டால், "ஆஹா, பேஷ், பேஷ், எத்தனை அருமையான வகுளாபரணம் இது" என்று மெச்சும்! அந்த மாதிரி விந்தையான பாட்டு!

பிச்சை பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன் ஐயனே என் ஐயனே

பிண்டம் என்னும் எலும்போடு சதை நரம்பு உதிரமும் அடங்கிய உடம்பெனும் 

பாட்டின் பல்லவியை கேட்டவுடன் விதிக் கடவுளுக்கு புல்லரித்தது! ஆஹா, இது தத்வார்த்தமான பாடல் போலிருக்கிறதே என்று புருவத்தை உயர்த்தினார். தன்னுடைய உடம்பையே பிச்சைப் பத்திரமாக உருவகப் படுத்தி இந்த உலகில் பிச்சை எடுக்க வந்ததாக அல்லவா இளையராஜா கூறுகிறான்! 

வகுளாபரண ராகத்தின் சுத்த தைவதத்தை அழகாக கமகம் கொடுத்து ஆரம்பித்த அனுபல்லவியை கூர்ந்து கவனித்தார் "அம்மையும் அப்பனும் தந்ததா இல்லை ஆதியின் வல்வினை சூழ்ந்ததா"!

முந்தைய ஜன்மத்தில் பண்ணிய பாவம் தீர கிடைத்தா இந்த பிறப்பு? அந்த பத்தியில் "வினை"யைப் பற்றி இளையராஜா பாடியது விதிக் கடவுளுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியை கொடுத்தது! ஏனென்றால், வினையும் விதியும் பின்னிப் பிணைந்த நகமும் சதையும் போன்றவை அல்லவா! அதுவும், இளையராஜா "வல்வினை" என்று உரிச்சொல் பயன்படுத்தி தன்னை அத்தனை வலியவனாக சொன்னது கேட்டு விதிக் கடவுள் புளகாங்கிதம் அடைந்தார்! உடனே அவருக்கு இளையராஜாவை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது!

நடக்கப் போவதை தடுத்து நிறுத்தும் சக்தி இல்லாதவராயினும் ஒரு ஆளை சட்டென்று ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்துக்கு மாற்றும் சக்தி மாத்திரம் விதிக் கடவுள் பெற்றிருந்தார்! ஆகையால், ஒரு மாஜிக் செய்து விதிக் கடவுள் இளையராஜாவை அந்த அறைக்கு ஆர்டர் பண்ணிய பீட்சா மாதிரி க்ஷண நேரத்தில் தருவித்தார்! தன்னுடைய வீட்டிலிருந்து திடீரென்று ஒரு ஆசுபத்திரி அறைக்கு எப்படி இடம் பெயர்ந்தோம் என்று இளையராஜாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை! எதிரே இருந்த நோயாளி யார் என்று தெரியவில்லை. சரஸ்வதி சபதம் படத்தில் வரும் சிவாஜி மாதிரி வேஷமிட்டு பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த விதிக் கடவுளையும் யாரென்றும் புரியவில்லை. நோயாளியோ பேச்சு மூச்சின்றி இருக்கிறான். ஆகையால், இளையராஜா விதிக் கடவுளைப் பார்த்து "நீங்கள் யார், நான் எப்படி இங்கு வந்தேன்" என்று கேட்டார்! 

உடனே விதிக் கடவுள் சொன்னார் "என்னைதான் நீ முன்னமேய அறிவாயே, என்னைப் பற்றி பாட்டு வேறு எழுதி இருக்கிறாய், நான் தான் விதிக்  கடவுள்". உடனேயே இளையராஜாவுக்கு தெளிவு பிறந்தது. அவர் விதிக் கடவுளை குசலம் விசாரித்தார். பின்னர், "இந்த நோயாளி யார், இவனுடைய அறையில் நீங்கள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கீர்கள் என்றார்?

இளையராஜா அந்த மாதிரி கேட்டது தான் தாமதம் அந்த நோயாளியின் தலைமாட்டில் இருந்த இதய மின்னலை கண்காணிக்கருவி (cardiac  monitor) "பீப் பீப்" என்று அலறலாக ஓசை எழுப்பியது. உடனே பதறியடித்துக் கொண்டு சில செவிலியர்கள் அந்த அறைக்குள் வந்தனர். அந்த நோயாளியை பரிசோதித்து விட்டு ஆயாவிடம் "இந்த பேஷண்டுக்கு ஹார்ட் ரேட் ஜாஸ்தியாகி விட்டது, மற்றும் ப்ளட் பிரஷர் கம்மியாகி விட்டது" என்று கூறி டாக்டரை அழைத்து வரச் சொல்லி தூது அனுப்பினர். 

இதைப் பார்த்த பின்னர் இளையராஜா கொஞ்சம் டென்ஷன் ஆகி விட்டார். "இந்த ஆளை பார்த்தா உயிர் போறா மாதிரி இருக்கான், இந்த மாதிரி ரூமுக்கு என்னை எதுக்கு கூட்டி  வந்திங்க"என்று பதட்டத்துடன் விதிக் கடவுளிடம் கேட்டார்!  விதிக் கடவுள்  சொன்னார் "என்னோட பொது வாழ்க்கையில் இதெல்லாம் சகஜமப்பா! பிறப்பும் இறப்பும் நான் டெய்லி பார்க்கிறது தானே"! அவர் அந்த மாதிரி கூறவும் மருத்துவர் அந்த அறைக்கு வரவும் சரியாக இருந்தது. அப்போது விதிக் கடவுள் இளையராஜாவிடம் கேட்டார் "அப்புறம், ரிடயர்டு லைப் எப்படிப் போகிறது இளையராஜா, நீ சொல்லு".

அந்த கேள்வியை கவனிக்காது இளையராஜா மருத்துவர் என்ன செய்யப் போகிறார் என்பதை கூர்ந்து கவனித்துக்கலானர். ஏனென்றால் அந்த கண்காணி கணிப்பொறி இயந்திரம் வித விதமாக சத்தம் போட்டுக் கொண்டிருந்தது. அந்த நோயாளியின் முகம் வெளிறிப் போய் இறக்கும் தருவாயில் இருப்பது போலிருந்தான். அந்த சூழ்நிலையின் அழுத்தம் புரியாது விதிக் கடவுள் ஒரு விளையாட்டு புத்தியோடு இருந்தார். திரும்பவும் இளையராஜாவுக்கு தன்னுடைய கேள்வியை ஞாபகப் படுத்தினார்.  சற்று சலிப்புடன் இளையராஜா சொன்னார், "நான் ரிடையர் ஆகி விட்டேன் என்று உங்களுக்கு யார் சொன்னது". 

அதற்கு விதிக் கடவுள் சொன்னார் "A. R. ரஹ்மான் வந்த பிறகு வாலண்டியர்  ரிடயர்மென்ட் கொடுத்து உங்களை மக்கள் வீட்டுக்கு அனுப்பி விட்டதாக சொன்னார்களே" என்று போட்டு வாங்கினார்.  சட்டென்று இளையராஜாவுக்கு கோபம் வந்தது. "அடடா, அப்படியா மக்கள் பேசிக் கொள்ளுகிறார்கள்? என் மேலே பயித்தியம் பிடித்து அலையும் இயக்குனர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் படத்துக்கு எல்லாம் நான்தான் பட்டையை கிளப்பும் வகையில் இசை அமைத்துக் கொண்டிருக்கிறேனே, நீங்கள் அதையெல்லாம் அறியவில்லையா? மிஷ்கினின் படம், கௌதம் மேனனின் NTEP, பாலா, மற்றும் பால்கியின் இந்தி படங்கள் என்று எத்தனை பணி  செய்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்றார்.

அப்போது விதிக் கடவுள் சொன்னார் "இளையராஜா, நான் உங்களோடைய ரசிகன். சும்மா உங்களுடன் விளையாடிப் பார்த்தேன். நீங்கள் இப்போதும் அருமையாக இசை அமைத்துக் கொண்டிருக்கீர்கள் என்று நான் நன்றாக அறிவேன். In  fact, இப்போது தான் உங்களுடைய பிச்சை பாத்திரம் பாட்டு கேட்டு முடித்தேன். வகுளாபரணம் ராகத்தில் அசத்தியிருக்கிரீர்களே" என்றார். உடனே இளையராஜாவுக்கு கொஞ்சம் பெருமிதமாகிற்று! "அது ரொம்பவும் கடினமான ராகமாயிற்றே! நீங்கள் எப்படி அறிவீர்கள்" என்றார். அதற்கு பதிலாக விதிக் கடவுள் ஒரு புன்னகையை மட்டும் சிந்தினார். 

பின் இளையராஜா "அதே படத்தில் பந்துவராளி ராகத்தில் அட்டகாசமாக ஓம் சிவோஹம் பாட்டு போட்டிருக்கிறேனே, அதனை கேட்டீர்களா? அதில் என்னுடைய  ரிதம் எப்படி?" என்றார்.  மிகவும் ஈகோ உள்ளவராகையால், விதிக் கடவுளின் சங்கீத ஞானத்தை பரிசோதித்துப் பார்க்கவும்  எண்ணினார்! "பந்துவராளி ராகத்துக்கு இன்னொரு  பெயர் இருக்கிறது, அது என்ன தெரியுமா?" சோதிக்கும் முறையில் வினவினார். விதிக் கடவுள் "நான் மெய் மறந்து கேட்டப் பாடல்களில் ஒன்று ஓம் சிவோஹம் - அருமையான காமவர்த்தினி ராகம்" என்று தன்னுடைய பாராட்டுதலையும், மற்றும் இளையராஜா கேட்ட சங்கீத கேள்விக்கான பதிலும் தந்தார்! 

விதிக் கடவுளின் சங்கீத ஞானத்தை கண்டு இளையராஜா "இந்த சாமி ஒன்றும் அறியாத சாமி இல்லை" என்று உணர்ந்து கொண்டார். இதற்கிடையில் அந்த நோயாளின் உடல் நிலை வினாடிக்கு வினாடி மோசமாகிக் கொண்டிருந்தந்து! ஆனால் விதிக் கடவுளோ அந்த நோயாளியைப் பற்றி கவலையுறாது சாவகாசியமாய் இளையராஜாவுடன் மேலும் மேலும் கேள்விகள் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். "ஆமாம், இயக்குனர் ஞான ராஜசேகரனுடன் உனக்கு சண்டையா? அவனுடைய மோக முள், மற்றும், பாரதி படங்களுக்கு அம்சமாக பாடல்களை போட்டுக் கொடுத்து விட்டு ஏன் பெரியார் படத்தில் அவனை கை துடைத்து விட்டாய்?". 

இந்த கேள்வியை கேட்டவுடன் இளையராஜாவுக்கு பொத்துக் கொண்டு வந்தது கோபம்! பெரியார் மாதிரி ஒரு அற்ப மனிதனை உயர்த்திக் காண்பிக்கும் படத்துக்கு நான் எப்படி இசையமைப்பேன்? நானோ பரம ஆஸ்திகன், அந்த ஆளோ hardcore நாஸ்திகன். ஆகையால் நான் அந்த படத்தை ஒப்புக் கொள்ள மறுத்துவிட்டேன்" என்றார். இதனை கேட்டவுடன் விதிக் கடவுளுக்கு ஒரு குறும்பு யோசனை தோன்றியது. எதிர் எதிர் கொள்கைகள் உள்ளவர்களை ஒரே அறையில் சந்திக்கச் செய்தால், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் அடித்துக் கொள்ளத் தொடங்கினால், பார்க்கிறவனுக்கு கொண்டாட்டம் தானே. ஆகையால், தன்னுடைய மாஜிக் சக்தியை உபயோகப்படுத்தி திடீரென தந்தை ஈ. வெ. ரா. பெரியாரை அந்த அறைக்கு மாயமாய் பிரசன்னமாக செய்தார்! 

1973ல் மடிந்த பெரியார் திடீரென்று எமலோகத்திலிருந்து பூதேசத்திற்கு வருவோம் என்று சற்றும் நினைத்துக்கூட பார்க்கவில்லை. அவர் இளையராஜவுடனும், மற்றும் விதிக் கடவுளிடமும் அறிமுகம் தொடங்கி ஆரம்ப சல்லாபக் காலம் முடிவதற்கு முன்பே அந்த அறையில் மருத்துவ பணியாளர்களின் நடமாட்டம் மிகுதியாற்று! ஏனென்றால், அந்த நோயாளிக்கு உடம்பு ரொம்பவும் முடியவில்லை. ரத்த அழுத்தம் திரும்ப திரும்ப சோதித்துப் பார்த்தாலும் 60/40 என்கிற குறைவான மதிப்பே காட்டிற்று அந்த நாடியழுத்தமானி! இளையராஜா டென்ஷன் ஆன மாதிரியே தந்தை பெரியாரும் "அட என்னடா வெங்காயம் இது, சாகப் போறவனோட அறைக்குள்ள என்னைய எதுக்கு கூட்டி வச்சிருக்கான் இந்த ஆள்" என்று நினைத்து வியந்தார்.

ஆனால், அந்த அறையில் நடக்கும் மருத்துவ களேபரம் விதிக் கடவுளை பாதித்த மாதிரி தெரியவில்லை. இருவருக்கு நடுவே சிண்டு முடிந்து சண்டை மூட்டி விடும் நாரதப் பெருமான் மாதிரி அவர் தன்னுடைய குறும்பின் உச்சியில் இருந்தார். "என்ன பெரியாரே, உனக்கு கடவுள் மீது நம்பிக்கை இல்லையாமே" என்று கொக்கரித்துக் கொண்டே வினவினார் விதிக் கடவுள். நாத்திகப் பேரொளியான பெரியாருக்கோ, தன் வாயினால், "விதிக் கடவுள்" என்று யாரையும் கூப்பிட மனசு ஒப்பவில்லை. அதே சமயம், சுய மரியாதை இயக்கத்தை சேர்ந்த காரணத்தினால் "விதியரசன்" என்றும் கூப்பிடவும் இஷ்டமில்லை. சரி, பாரதியார் சொன்ன மாதிரி, விதியை "கொடுங்கூற்று" என்று குறிப்பிட்டு பேசலாம் என்று முடிவு செய்தார்!

"கொடுங்கூற்றே, நீ என்னை முதலில் இந்த அறையிலிருந்து வெளியே விடு, இந்த ஆள் இப்போ மண்டைய போட்டான்னா, அதை பாக்கிறதுக்கு சகிக்காது, மற்றும் செத்த பிணத்தை நான் காசியில நிறைய பாத்திருக்கேன், ஒரு மாதிரி எனக்கு வாந்தி வரும், so, என்னை இந்த விளையாட்டிலேர்ந்து விட்டுடு". பெரியார் இந்த மாதிரி பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே, அந்த நோயாளிக்கு சட்டென்று மாரடைத்து, மரணத்தின் வாயிலில் நுழைந்து விட்டான்! நாடித் துடிப்பு அடங்க தொடங்கினாலும் கூட இருதயம் துடித்துக் கொண்டிருக்க வாய்ப்பு உள்ளதை அந்த மருத்துவர் நன்கு அறிந்திருந்தார். ஆகையால் அந்த கண்காணி இயந்திரத்தை நோக்கினார். அந்த ஆளின் இதய துடிப்பு normal  sinus  rhythmல் இருந்து மாறி இதய கீழறை விரைதுடிப்பாக (ventricular tachycardia) மாறிக் கொண்டிருந்தது! "Nurse, place the defibrillator pads on his chest, he is going to go into Ventricular fibrillation, let us shock him" என்றார் மருத்துவர். 

1973ல் இறந்த பெரியார் கலர் தொலைக்காட்சி கூட அவ்வளவாகக்  கண்டதில்லை, ஆகையால், 2014ஆம் ஆண்டின் விஞ்ஞான வளர்ச்சியை கண்டு பெரியார் மிகவும் வியந்துபோயிருந்தார். இறந்து கொண்டிருக்கும் அந்த மனிதனை பிழைக்க வைக்க என்னென்ன புதிய உத்திகள்! இதய மின்னலையை கண்காணிக் கருவி (cardiac  monitor) ஒருவனுடைய இருதயத்தில் நடந்துக் கொண்டிருக்கும் உயிர் போராட்டத்தை பிட்டு பிட்டு காண்பிக்கிறது! மருத்துவரும், defibrillator கருவியை வைத்து "nurse shock him at 200 joules" என்றார்.

இந்த நிகழ்ச்சியெல்லாம் சட்டை பண்ணாது விதிக் கடவுள் பெரியாரை பார்த்து திரும்பவும் அதே கேள்வியை கேட்டார். "உனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை கிடையாதாமே".  இந்த சமயத்தில், நை நை என்று இந்த விதி, "கடவுள் நம்பிக்கை அது இது என்று அபத்தமாகப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறானே, அவனுடைய வாயை பூட்டு போட்டு பூட்டி வைப்போம்" என்று எண்ணினார்! "ஆமாயா, நான் இப்பவும் சொல்லறேன் கேட்டுக்கோ, எனக்கு என்றைக்குமே கடவுள் நம்பிக்கை கிடையாது, நான் என்னுடைய கொள்கையிலிருந்து மாறுறதா  இல்லை. கடவுளை நம்புகிறவன் முட்டாள்" என்றார்!

இதனை கேட்டவுடன் இளையராஜா ஆடிப் போய்விட்டார். பெரியார் இந்த மாதிரி நயமற்ற ஆள் என்று அவர் கற்பனை கூடப் பண்ணிப் பார்த்ததில்லை! "என்னங்க அறிவில்லாம இப்படி உளருரீங்க" என்று சூடாக ஆரம்பித்ததார் இசை ஞானி! பெரியாரும் இளையராஜாவும் இந்த மாதிரி நேர் எதிர் துருவமாக சண்டை தொடங்கும் போது அந்த நோயாளி காப்பற்ற முடியாத அதல பாதாளத்துக்கு போய் கொண்டிருந்தான். இதய கீழறை விரைதுடிப்பிலிருந்து (ventricular tachycardia) இப்போது கீழறை குறுநடுக்கமாக (ventricular fibrillation) மாறிவிட்டிருந்தது. மருத்துவர் கொடுத்த ஆணையின் படி செவிலியர்கள் defibrillator எண்ணிக்கையை முதலில் 200 joules, பின்னர் அதிகம் ஆக்கி 300 joules என்று அந்த ஆளுக்கு பச்சக் பச்சக் என்று shock அடித்துக் கொண்டிருந்தனர். 

இளையராஜா பெரியாரை பார்த்துச் சொன்னார், "நீங்கள் எத்தனை முரட்டுத்தனமான ஆள் என்றறிந்தது நல்லதாகப் போய்விட்டது! ஏனென்றால் உங்களைப் பற்றிய படத்துக்கு இசையமைக்காததுக்கு நான் ஒன்றும் வருத்தப் படத் தேவை இல்லை. கடவுளை நம்பாதது ஒரு முட்டாள் தனம். நீங்கள் என்ன, அம்மையும் அப்பனும் இன்றி தான்தோன்றிதனமாக இந்த பூமியில் பிறந்தா வாழ்ந்தீர்கள்? நம்மை எல்லாம் ஆக்கி இந்த உலகத்தில் போட்டது ஒரு பரா சக்தி, அதனை நம்பாமல் எப்படி இருக்க முடியும்? உயிர் கொடுத்த இறைவன் மீது பக்தி இல்லாவிட்டால் கூட பரவாயில்லை, ஒரு நன்றியாவது இருக்க வேண்டாம்? நீ எல்லாம் என்னய்யா மனுஷன்?!" என்றார்.

பெரியார் உடனே கொஞ்சம் சூடானார். "ஏய், இளையராஜா! வானுலகில் உட்கார்ந்து நம்மை எல்லாம் இறைவன் உண்டாக்கியதை நீ பார்த்தது மாதிரி சொல்லுகிறாயே! நான் யார் தெரியுமா? பகுத்தறிவுவாதி! நான் என் கண்ணால் காணாததை நம்ப மாட்டேன். இறைவனை என் முன் வரச் சொல், ஏதாவது இறை வித்தையை செய்து காண்பிக்க சொல், பின்னர் நம்புகிறேன் நான்!" என்றார்.

இவர்கள் இருவரும் இந்த மாதிரி சாதாரணமாக தர்க்கம் செய்ய தொடங்கி, பின்னர் அவர்களின் குரல்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உயர்ந்தன. இதற்கிடையில் ventricular fibrillationல் சிக்கித் தவித்த அந்த மானுடனுடைய உயிரை கண்ணுக்கு தெரியாத எம தர்மராஜா கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குடித்துக் கொண்டிருந்தான். நாடித் துடிப்பு அடங்கி ஐந்து நிமிடம் ஆகிற்று. மருத்துவரும் "okay nurse, shock him one last time at 360 joules" என்றார். தங்களுக்கு shock அடிக்காதவாறு எல்லாரும் நகர்ந்து நின்று அவனுக்கு கடைசியாக ஒரு முறை shock  கொடுத்தனர். பின் அந்த cardiac monitorஐ அண்ணாந்து பார்த்தனர். அதில் உயிரில்லை. வெறுமனே பச்சை கலரில் ஒரு கிடைக் கோடு!

பெரியாரும் இளையராஜாவும் தங்களது சண்டையை சற்று நிறுத்தினர். அவர்களுக்கு ஒரு மனிதனின் சாவை அத்தனை அருகாமையில் நின்று பார்த்தது மனதை ரொம்பவும் பாதித்து விட்டிருந்தது. "ஐயோ பாவம், இன்று இறைவனடி சென்று சேர வேண்டும் என்று இவன் தலையில் எழுதியிருக்கிறது பார்த்தீர்களா?" என்றார் இளையராஜா! பெரியார் சொன்னார், நானும் 1973லேயே இறைவனடி சேர்ந்து விட்டேன். ஆனால் அங்கு இறைவன் ஒன்றும் காணோம்! நானும் 41 ஆண்டுகளாக சொர்க்கத்தில் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். இறைவன் என்று அங்கே எவனையும் காணோம் என்றார்" கேலியாக!

அப்போது விதிக் கடவுள் தீர்கமாக அந்த இருவரையும் பார்த்தார்: "இளையராஜா, பெரியார், நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்பதான் முதிர்ச்சி அடையப் போகிறீர்கள்?" என்றார். பின்னர் "அவன் இறைவனடி சென்று சேரவில்லை. அவன் இறைவனாகி விட்டான்" என்றார். 

இளையராஜாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இறைவனடியா, அல்லது இறைவனா? இளையராஜா இந்த மாதிரி கலங்கிய போது, பெரியாருக்கு ஒரு மாதிரி குஷியாகிப் போனது. "இறைவனைப் போயி செத்த மனுஷனோட compare பண்ணி பேசுகிறான், dead body தான் இறைவன்னு சொல்லறான், ஆஹா, இந்த கொடுங்கூற்று இறைவனை பழித்து பேசுறான், இவன் நம்ம கட்சி தான் போல" என்று நினைத்து அக மகிழ்ந்தார்!

விதிக் கடவுள்  தன் தீர்கமான பார்வையை குறைக்கவில்லை. மேலும் அவர் கூறினார் "இந்த செத்த மனுஷன் தன்னோட மனசுல இருந்த அழுக்கு, கல்மிஷம் எல்லாம் தீர்ந்து இப்ப neutral ஆகிவிட்டான்! இது தான் இறை நிலை! இவன் இனி தன்னைப் பற்றி உயர்வா நினைக்க மாட்டான். மற்றவனைப் பற்றி தாழ்வா நினைக்க மாட்டான். மற்றவனுக்கு இவன் இனி தீங்கு செய்ய மாட்டான். இவனுக்கு இப்ப இன வெறி கிடையாது, ஜாதி  வெறி கிடையாது, மொழி வெறி கிடையாது, எதுவுமே இவனுக்கு கிடையாது.  இவனுக்கு இப்ப எல்லாமே ஒண்ணுதான்! இவன் பரப் பிரம்மம் ஆகி விட்டான்!".

இளையராஜாவுக்கு ஒரே குழப்பமாகப் போய்  விட்டது. உயிர் மாயையா, அல்லது உடல் மாயையா! 

விதிக் கடவுள் சிரித்துக்கொண்டே "ரன்" படத்துல வருகிற "தேரடி வீதியில தேவதை வந்தா" பாட்டில் சில வரிகள் பாடினார்! "இப்பவும் சொல்லறேன் தெரிஞ்சுக்கோ, தட்சணை கொடுத்து புரிஞ்சுக்கோ! வாடா மச்சான் வயசுக்கு வந்துட்ட" இளையராஜாவையும் பெரியாரையும் பார்த்து புன்முறுவல் பூத்துக் கொண்டே தொடர்ந்தார்.

"எல்லாம் எனக்கு சம்மதம் என்று எப்போது நீ உணருகிறாயோ அப்போது நீ இந்த செத்த பிணம் மாதிரி இறைவன் ஆகிவிடுவாய்! அந்த நிலையை உயிருள்ள போதே அடைகிறவன் மகாத்மா! ஆனால் அந்த நிலையை லேசில் யாருமே அடைய முடியாது!"

கடைசியாக தன திருவாய் மலர்ந்தருளி விதிக் கடவுள் கூறினார்: "இளையராஜா, அடுத்த முறை ஞான ராஜசேகரன் வந்து பெரியார் படத்துக்கு இசையமைத்துக் கொடுக்க சொன்னால், பாகுபாடு பாராமல் இசை அமை! ஏனென்றால், அது தான் உன் தொழில்! தொழிலில் பாகுபாடு என்ன?" பின்னர் பெரியார் பக்கம் திரும்பி சொன்னார் "கடவுள் கடவுள் என்று சிலர் வெறி பிடித்து அலைவதை பார்த்து, அவர்களை திருத்துகிறேன் என்று நீயும் கடவுள் இல்லை, கடவுள் இல்லை என்று  வெறி பிடித்து அலைந்தால், அப்புறம் உனக்கும் அவனுக்கும் என்ன வித்தியாசம்? நீ அவன் மடத்தின் வாசலில் அவனை முட்டாள் என்றெழுதி, பின்னர் அவன் உன்னுடைய வாசலில் உன்னை முட்டாள் என்று எழுதினால், இதில் எவன் தான் ஞானி எவன் முட்டாள்? ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் அறைந்து  கொள்ளவா இந்த உலகத்தில் பிறந்தீர்கள்? அணைத்துக்  கொள்ள அல்லவா?" என்றார்.

தந்தை பெரியாருக்கு ஏதோ புரிகிற மாதிரி இருந்தது. அடுத்த முறை ஜன்மம் எடுத்து வந்து வாழ்க்கைப் பள்ளியில் தொடர்ந்து படித்தால் இன்னும் கொஞ்சம் ஞானம் வரும் போலத் தோன்றியது! ஆனால் ஒரு முறை தானே பூக்கும் இந்த உயிர்ப் பூ! ஆகையால் அவர் பழுத்து ஞானியாகவும் இறைவனாகவும் ஆக அவருக்கு இன்னொரு முறை வாய்ப்பு கொடுக்க இயலாது போய்விட்டான் இறைவன்!

தாரை தப்பட்டை முழங்க பாடையில் புறப்பாடு தொடங்கிற்று!  அந்த செத்து மடிந்து இறைவனான மனிதனை பார்த்து நமஸ்காரம் செய்துவிட்டு பெரியாரும் இளையராஜாவும் அவரவர் இடத்துக்கு செல்ல புறப்பட்டனர்.  விதிக் கடவுள் ஏதோ நல்லது செய்துவிட்ட பெருமிதத்தில் அந்த அறையை விட்டகர்ந்தார்!

Those Sperms of the Humans!

Ever since the quran told them, the muslims have been anti-swine. The radical christians knew that putting a pig's head would hurt islamic feelings. So, apparently somebody put a real pig's head outside an Islamic center in Athens few days ago. And of course, the anti-christians and anti-jews in the middle east, the radical islamists, continue to threaten with more planned beheadings of the tourists. That said, now in India, there is a new controversial Hindu Swami who is focussed on getting Sai Baba's idols out of some Hindu temples. He seems to be quite anti-Baba, and feels that Baba is not worthy enough to be considered as God! These are the latest news in the fascinating human world!

And in the microcosmic world, the Ebola virus is marching across the world in such quick giant steps. While the humans have enabled easy travel between continents at 600 miles an hour in an airplane, the Ebola virus seems to love the air travel because of its tremendous speed and efficiency. More hosts means better spread! What would have once upon a time remained endemic, now poises to become a quick pandemic. Are we all going to be wiped out by this evil Ebola?

But the reality is that we don't necessarily need the Ebola virus to put an end to our human species! Do we? That one little sperm of the human himself, could valiantly put an end to all of us! What ya think? Ponder did I, and chose to blog about that little sperm bastard today.

That was not an usual day for that sperm. His mom and dad had done their job, and as the end result, there he was, as evidence for their heat! He had been spit out of the male organ, insipid, along with his countless other brothers, all in their grotesque viscid form! He had intense separation anxiety having been unjustly abandoned by the dad into his mom. Had it been a day of his parents "protected" communion, then his fate would have only been worse. He would have been laid to rest there, inside the unforgivingly solitary bathroom trash can, going through slow asphyxiation in the rubber, getting assimilated by the microorganism such as the surrounding bacteria.

At least that was not case that fateful day. His dad had not used protection. The sperm was a little slippery dude and thus didn't have the capacity to adhere to his mom's inner linings. He needed to wade through the darkness and find his lover, the spherical egg! Nature had charged him up with enough energy for the next few days to be able to live alone. It was the same case with the egg as well. She was filled with the plumpness of energy, perhaps the ability to survive a little longer than him. However she faced similar fate as his. If they both united, they faced the brighter future of life as opposed to the darkness of death.

Mother Nature had passed on the message to both the sperm and the egg quite clearly "alone, you both perish, but stay united, you could flourish". That was the nature's trick to foster varieties of the same thing, instead of the same thing of the same thing to perpetuate in this otherwise mundane world. It appears inane to write the above sentence, but it is true! Think about a human born out of just the sperm only or the egg only! The whole world would end up as uninteresting junk. Like stacks and stacks of millions of Iphone 6 Plus in the store, all alike without any variety! Nature didn't want life-forms to end up that uninteresting! Thus, it was imperative for them to meet each other, the egg and the sperm! Their consummate being had the capacity to etch a little life for themselves within the largeness of their mom's life for the next 10 months.

The sperm was surrounded by millions of his own kind. Every one of them were wagging their tail like a little dog, posed a nice outward countenance, as though they were congenial little things as long as they lived inside their dad. But in their little souls, they nurtured a demolishing spirit to crush the rest of their kind. Nature had given them that property as a natural instinct. The moment they were made to exit their dad, they became unfriendly to each other right away. What gives? You see, now it was a question of survival, for, there were not millions of eggs to accept the millions of the sperms to give 'em all life. There was just one little lady waiting in the ampulla of the uterine tube! She was the one queen to join the holy matrimony with that one victorious sperm and mount the conjugal throne. And the annals of history would go on to record those rest of the millions of the sperms, apart from the victor, as pathetic losers who met with death because of their inability to mate with the egg in a timely manner!

It sure was a life or death battle. And thus, amidst the normally peaceful environment deep inside the crevice of that mom, started the spermatic chaos. That was the beginning of the ugly rat race in which the sperms were the exclusive participants. They were running hither and thither to go find their queen like in a Easter Egg hunt! And our protagonist sperm swam and swam and swam as fast as he could. He didn't have any clear vision! No GPS system built-in either. But he intuitively knew how to navigate himself through the tube named after Gabrielle Falloppio! And those few inches of separation from his thus far unseen queen, seemed like several thousand of miles of distance for him! He was exhausting all his little energy that he had. For, he knew it was well worth it, because he was choosing life over death.

And finally, there She was! His gorgeous Lady! Seeing Her, gave the most ray of hope of life that a person could ever get in his life! Amidst the millions of the sperms, he was the closest to Her, and it became evident that She was his own now! Amidst the conventional outlook of viewing a curvy women as the most beautiful, how could a spherical unicellular lady without any bends appear to be so beautiful to a man's eyes? But that is what he thought of Her!  Apart from sheer admiration he also had a great sense of gratitude towards Her! She was his saviour! She had used her magic, had drawn him to Her like a magnet to the hidden place where she was! She was preordained by Nature to give him life and in turn get Her own life extended!

The sperm was in a state of ecstatic joy! Almost like that of a man in death row given amnesty by the presidential executive order at the last moment and let to go out of the jail as a free man! He gave her the best possible passionate hug and poked her outer layer and burrowed himself deep into her! And ladies and gentleman, that is how our hero, Mr. Sperm got his life extended! He was supposed to be a lowly little earthly creature with just a meager few days of life, but by finding his mate, the egg, and appropriately impregnating her with his nucleus, he had successfully extended his life by infinite proportions! He was not necessarily immortal, but that is what he thought at that moment of successful survival considering the other dying brethren sperms.

And then the rest of the 265 days of his life were spent inside his mother's womb, the cozy little home that was especially made for him by mother nature. That hoggish little bastard was unaware, or even if aware, he probably would disagree, that his life was continuing to be a lowly one in general terms, as he was sucking at his mom's energy for his own selfish growth without necessarily giving her anything else in return. How does that matter anyway, as his mom was quite seriously involved in his creation and now it became her duty to nurture him.

And then in the next several months, his mom began to feel his tiny movements and was exhilarated. Thus, apart from the sperm himself, there was one more person who got happy because of him - his mom. Then when he got a little bigger he could generate more kinetic energy. His dad could put a hand on his mom's lower abdomen and feel him as well. Now there were two people who got happy because of of this little sperm! And in the last of the three trimesters, the sperm's head started getting bigger. The heavy head started its descent downwards like a shuttle coming back home after 10 months in the space. His mom had small limited pelvic real estate and this bastard successfully encroached upon the available little space. Mom's bladder and rectum were crushed. She had to pee and poop more frequently because of his atrocious spread in that small pelvic world.

And the fateful day came, when he was ready to come out of the womb. The midwife got notified. The labor table was sterilized and made ready. His mom was prepped and draped and got on the table in lithotomy position. When the birth of a child would happen in a small delivery room, usually there would be nobody else apart from the medical professionals and the mother.  Sometimes the dad might be there to cut the umbilical cord. That is it. Under normal circumstances who else would rejoice at the birth of this little bastard?

But a Tamil poet thought of the birthing event otherwise. Instead of just the duo mom and dad, imagine the whole human race as the enthralled audience waiting with abundant eagerness for the birthing event to happen! He wrote as though the whole human species would remain synchronously attuned to the ticking clock, waiting for that exact moment when the child's head would pop out of the birth canal and then exclaim in sruthi perfect harmonious voice "Welcome dear child!"

Look what Pavendar Bharathidasan wrote:

என் குலம் என்றுன்னை தன்னிடம் ஒட்டிய
மக்கட் பெருங்கடல் பார்த்து மகிழ்ச்சிக் கொள்!

That was one grandiose vision of a poet, isn't it? How better could you glorify the birth of this one little sperm in any other manner? The whole sea of humans from all over the world, the whites, the blacks, the browns, and the yellows! Various nationalities, speaking various languages, belonging to various religions,  to have descended upon the labor and delivery room, with the sole purpose of congratulating and welcoming this little sucker!

And ladies and gentleman, that is where the conceit of the sperm started! He was welcomed by the human race, into the human world to be one humble of them. But look what happened on the contrary! He began to think that he was so important that the whole world waited to see him be born! Mother Nature sure didn't expect this anti-climactic twist. From the time of his birth, this little spermatic bastard, unbeknownst thus far, would start spending his entire earthly life, honing all his biases. Gender, racial, religious, communal, linguistic, professional and what not!

What used to be a powerless little creature, even in the millions, all packed in such small amount of slimy, gooey discarded ejaculate, has now attained 6 feet tall of a physical form! He now has learnt to make quick killing weapons, including those of mass destructive capables, the nuclear ones!

And here we are worried about the silly little Ebola virus!

தன் அடியை தானே வருடி (than adiyai thanae varudi)

மறத் தமிழனுக்கு சூடும் சொரணையும் கொஞ்சம் ஜாஸ்தி தான்! குறுகிய மனப்பான்மையோடு தமிழ் தமிழ் என்று வெறி பிடித்து அலைகிறானே, அந்த சொரணை மிகுந்த தமிழ் தீவிரவாதி! அவனைப் பற்றி தான் இன்றைய நினைவுப் பதிவுகள்! உங்கள் மனம் பரந்து விரியவில்லை என்றால் இந்த வலைப் பக்கத்தை படிக்காதீர்கள்! சூடாவது நன்றன்று என்று ஒவ்வை பிராட்டி பறைந்திருக்கிறாள்! நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே இந்த நிலை கெட்ட மனிதரை நினைத்து விட்டால் என்று நான் கலைஞர் கருணாநிதியை வைய ஆரம்பித்து விட்டேன் என்றா நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? அதற்கு நான் முதல் பத்தியிலேயே ஆட்சேபனை தெரிவித்துக் கொள்ளுகிறேன். தமிழைப் பற்றியோ அல்லது எல்லா தமிழனைப் பற்றியோ  அவதூறு  செய்வதற்காக நான் இதனை எழுதவில்லை! மொழி வெறியை எதிர்த்து ஒரு சின்ன பேனாக் கொடி! அவ்வளவுதான்!

இயற்கையன்னை இந்த உலகத்தில் உள்ள அனைவருக்கும் ஒரு அளவுக்கு "narcissism" தன்மையை கொடுத்து இருக்கிறாள்! "Narcissism" மாத்திரம் இல்லா விட்டால் இந்த குவலையம் இயங்கா! நாற்றம் பிடித்த அவனவன் அடியை அவனே வருடிக் கொள்ளாவிட்டால்,  அடுத்தவன் வந்தா அடியை வருடி விடுவான்? ஆகையால் தன் சொந்த சரக்கை பற்றி சிலாகித்துக் கொள்வது ஓரளவு தேவையே! அனால் அந்த சுயபுராணம் அளவுக்கு மிஞ்சிய அமிர்தம் ஆகி விடாமல் நாம் எல்லாரும் காத்து கொள்ள வேண்டும்! அதுதான் அவரவர்க்கு நல்லது, இந்த ஞாலத்துக்கும் நல்லது!

குணா படத்தில் கிறுக்கு கமல் சொல்லுவாரே "எங்கப்பன் எனக்கு அசிங்கமான மூஞ்சியை குடுத்துட்டு போயிட்டான்" என்று! ஞாபகம் இருக்கிறதா? எழுத்தாளர் பாலகுமாரன் எழுதிய அசாதரணமான வசனம் அது. சற்றே நீங்கள் யோசித்துப்  பாருங்கள். தன்னுடைய முகத்தையோ அல்லது தன்னுடைய அப்பனது அசிங்கமான முகத்தையோ பிடிக்கவில்லை என்று எவனாவது லேசில் சொல்லிவிடுவானா? காக்கைக்கு தன் குஞ்சு பொன் குஞ்சு என்று ஆன்றோர் என்றைக்கோ சொல்லிவிட்டு போய் விட்டனர்! அது ரொம்ப அருமையான வாக்கு! இயற்கையன்னை கொடுத்த "தான்" என்கிற இறுமாப்பும் உள்ளக் கிளர்ச்சியும் எல்லாரையும் பிடித்து ஆட்டத்தானே செய்யும்! அது காக்கையாக இருந்தாலும் சரி, குருவியாக இருந்தாலும் சரி! அவரவர் அடியை அவரவர் வருடிக்கொள்வது  அத்தியாவசியமான ஒன்றாகி விட்டது இந்த உலகத்தில்! 

சமஸ்க்ரிதம் பேசுகிறவன் என்ன சொன்னான்? "தன் பாஷை தேவ பாஷை" என்று பறைச்சாற்றிப் பசப்பினான்! கடவுள் என்பது என்ன? வெறும் ஒரு மாய வஸ்து தானே! உண்மையா, பொய்யா? அப்படியே உண்மை ஆகினும் அவர்களுக்கு மொழி தேவையா என்ன? அவர்களுக்கிருக்கிற சக்திக்கு டெலிபதியில் அல்லவா பேசிக் கொள்வார்கள்! ஏதோ முப்பத்து மூன்று கோடி தேவர்களும், கடவுளர்களும், வால்மீகி, வியாசர் இவர்களுடைய மனக் கோட்டையை விட்டு நிஜமாகவே உயிர்த்தெழுந்து வந்த மாதிரியும், அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சமஸ்க்ரிதத்தில் பேசுவதை இவன் நேரடியாக கேட்டவன் மாதிரியும், அண்டப் புளுகு ஆகாசப்  புளுகு இந்த உலகத்துக்கே புளுகி தொலைத்தான் சிந்து சம வெளிக்காரன்!

திராவிடனுக்கு தான் ஆரியனை பிடிக்காதே! ஆக, விர்ரென்று வீறுகொண்டு கிளம்பினான் மறத் தமிழன்! கைபர் கணவாய் வழியாய் வந்தவன் தான் வந்தேறி என்றால், "Deccan Plateau"வில் இருந்த இவனுடைய சகோதரர்கள் கூட இவன் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை! திராவிட பாஷைகள் பல ஆயினும் இவன் ஏதோ திராவிடர்களிலேயே தான் தான் மேலானவன் மாதிரி பீற்றிக் கொள்ள தொடங்கினான்! தெலுங்கன் மறவன் இல்லையா, கன்னடிகன் சாதரணமானவனா, அல்லது மலையாளத்தான் தான் இதில் எங்கே சேர்த்தி?  தமிழை உசத்தி பேசாதவன் எல்லாம் இவன் விரோதிகள் ஆயினர்! தமிழ் எங்கள் மூச்சு இல்லையேல் உயிர் போச்சு என்று வெட்டிப் பேச்சு வேறு! மனதில் ஏற்க்கனவே இயற்கை கொடுத்த "narcissism" தீயை கொழுந்து விட்டு எரியச் செய்தான்!

தமிழன்னை எத்தனை வளமையானவள்! வஞ்சனை இல்லாமல் வாரி வாரி கொடுத்தாள்! தாய்தகப்பனை சட்டென்று சுற்றி வந்த பால விநாயகரின் புத்திசாலித்தனம் கொண்ட ஆங்கிலேயன் 26 எழுத்துக்களை வைத்துக் கொண்டு உலகம் முழுவதும் வியாபித்திருக்கிறான்! முக்குமுக்கென்று முக்கி முனகி முருகர் மாதிரி உலகம் முழுவதும் மயில் மீதமர்ந்து சுற்றி வந்தும், பெரிய பெயர் ஒன்றும் கிட்டாது தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறான் பிரிவினை பேசும் தமிழன்! ஆஹா, உலகத்திலேயே மிகவும் பழமையான மொழி எங்கள் தமிழ் மொழி, இனி அது செம்மொழி என்று மார் தட்டுவான், ஆனால், அது வளர விடாது எல்லா காரியத்தையும் துச்சன் போல செய்து தொலைவான்! 247 எழுத்துக்கள், எண்ணிக்கையில் மிகுதியாயினும், அருமையான இலக்கியங்கள் நிறைந்திருந்தும்,  அதனை வைத்துக் கொண்டு ஒன்றும் செய்ய இயலாது இருபத்தி ஒன்றாம் நூற்றாண்டில் சிரைத்துக் கொண்டு இருக்கிறான் நம் வீரத் தமிழன்!

அனால் இவனின் "narcissism" புத்தியில் ஒன்றும் குறைவு இல்லை! தமிழ் தான் உசத்தி மற்றதெல்லாம் தாழ்த்தி என்று பேசுவான்! நடு நடுவே "தமிழ் எங்கள் மூச்சு" என்று கொக்கரிப்பான்! சான்றோன் தான் முன்னமே சொல்லிப் போய் விட்டானே! குப்புற விழுந்தாலும் மீசையில் மண் ஓட்டவில்லையென்று! கிணற்று தவளையான இவனது உலக ஞானமும் அப்படியொன்றும் மிதமிஞ்சியது இல்லை! குண்டு சட்டியில்  குதிரையை ஓட்டி விட்டு ஏதோ எல்லா மொழிகளையும் கரைத்து குடித்து ஏப்பம் விட்டவன் மாதிரி ஒரு அலட்டல் காட்டுவான்! நல்ல கருத்து உள்ள மாதிரி எதையாவது தமிழில் ஒரு பக்கத்துக்கு எழுதி காண்பியடா பார்க்கலாம் என்றால், அதற்க்கும் அறிவில்லை இந்த மடத் தமிழனுக்கு! நூற்றுக்கணக்கான பாஷைகள் உள்ள உலகத்தில் நீ எத்தனை பாஷை கற்றிருக்கிறாய் என்றால், "வாளைப் பளத்தை" கூட "வாழைப் பழம்" என்று சரியாக கூற தெரியாத இந்த ஞானசூனியம் என்னதான் சொல்லுவான்?

யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்று புறநானூறு காலத்திலேயே கணியன் பூங்குன்றனார் சொல்லி வைத்தார்! தன் ஊரில் எவனாவது வந்து அவன் மொழி பேசினால் தமிழன் வெகுண்டு எழுவான்! அனால் தனக்கு வேணுமென்றால் துட்டு சம்பாதிக்க என்னவோ இந்த தமிழின பாதுகாவலன் திராவிட அன்னையை அம்போ என்று நட்டாற்றில் விட்டுவிட்டு கப்பலேறி வெளிநாடு போக தயங்க மாட்டான்! அங்கு போய் தமிழ் காலனிகளை ரகசியமாய் chinatown மாதிரி நிறுவி வைப்பான்! வெளிநாட்டில் ஸ்தாபித்த இவன் குடும்ப சந்ததியில் வெள்ளைக்காரன் சம்பந்தம் செய்து மருமகளாகவும் மாப்பிள்ளையாகவும் வீடு புகுந்து வளைய வந்த பின்னும் இவன் "தமிழ்  தமிழ்" என்று தன் பழம் பெருமையைப்  பற்றி பேசிக் கழுத்தறுப்பான்! நரை கூடி கிழப் பருவம் ஏய்தி, குழந்தைகள் மற்றும் பெயரன் பெயரத்திகள் எடுத்த பின்னும் கையளவு மனதை சற்று விஸ்தாரப் படுத்திதான் பார்போமே  என்று எத்தனிக்க மாட்டன் இந்த அறிவிலி!

வெளிநாட்டிலேயே வளர்ந்த இவன் குழந்தைகள் தமிழ் பேசாமல் போய் விந்து விரயமானாலும் இவன் "தமிழ் எங்கள் மூச்சு" என்பான்! "Narcissism" கரை புரண்டு ஓடும் இவனைப் பார்த்து இயற்கை அன்னை எள்ளி நகையாடுவாள்! இவனின் மொழி வெறியை பார்த்து இவனுடைய குழந்தைகளே இவனை பரிகாசம் செய்யும் நிலை கொணர்வாள்! மகாத்மா காந்தி, மஹாகவி பாரதி மாதிரி குழந்தைகள் உருவான அதே வயிற்றில் இந்த மொழி வெறியன் எப்படியடா உண்டாகினான்! இவனை பெற்றெடுத்த ஒரே காரணத்திற்காக இடையூராது தன்னைத்தானே வைது கொண்டு இயற்கையன்னை பரிதாபப் படுவாள் இவன் நிமித்தமாக!

பரந்து விரிந்த பூமி மாதா இவனை சுமையென்று நினைக்கத் தொடங்கினாலும் இவன் வெட்கப்பட மாட்டான்! "இத்தனை சிறிய மனதினாய், நீ போ போ" என்று  கூறி இந்த உலகம் எள்ளி நகையாடினாலும் இவன் கவலைப்பட மாட்டான்! இடுகாடோ, "நீ வா வா, உன்னை மாதிரி சின்ன புத்திக்காரனை சுட்டு போசுக்க காத்திருக்கிறேன்" என்று  குதூகலித்தாலும் மானரோஷமற்ற இவன் நிலை தடுமாற மாட்டான்! யாரைப் பற்றியும் கவலை படும் ஜாதியில்லையே இந்த மொழி வெறியன்! அவனுக்கு தேவை "தான்" என்கிற அவனின் ஆழ்மனதின் சந்தோஷம்! Self-Gratification! தனக்கு தானே சிலை வைத்துக் கொள்வான்! தன் பெயரை ஊரில் ஒரு பகுதிக்கு வைத்து அழியாப் புகழடைய முயற்சி செய்வான்! தனக்கு தானே விதம் விதமாக பட்டம் சூட்டிக் கொள்வான்! சாப்பிட்டு தூர எறிந்த எச்சில் இலை மாதிரி உயிர் பிரிந்து புழுக்கள் ஊரும் அழுகிய பிணம் ஆகும் வரை தொடரும் இவனின் அட்டூழியங்கள்!

அண்ட  கோடி சராசரத்தில் ஒரு சின்ன துளியான இந்த தமிழ் ஐயனை நினைத்து அழுவதா அல்லது சிரிப்பதா? பட்டினத்தார் சொன்ன காற்றடைத்த பை ஞாபகம் இருக்கிறதா? அமரர் ஆனப் பின்னர் இவனை விட்டு பிரிந்த இவன் உயிரை இயற்கையன்னை என்ன சும்மாவா விட்டு விடுவாள்? தெலுங்கோ, அல்லது கன்னடமோ பேசும் வேறொரு பையில் இவன் காற்றை அடைத்து திரும்பவும் இதே உலகத்துக்கு இவனே அறியாதவாறு இவனை அனுப்பி வைப்பாள் அந்த தாய்! இவனும் போன ஜென்மத்தில் தான் யாராக இருந்தோம் என்று அறியாது புதிய மொழி வெறி பிடித்து அலைவான்!

தன் அடியை தானே வருடிக் கொள்ளும் விசாலமற்ற நார்சிச குழந்தையே! வேற்றூரில் இருந்து வந்த வீர மாமுனிவன் மாதிரி தமிழ் படித்த மற்றவன் சொல்லட்டும்! அதில் கொஞ்சம் சத்தியத்  தன்மை இருக்கலாம்! அதுவரைக்கும் உன் சங்கை நீயே பூம் பூம் என்று ஊதுவதை நிறுத்தித் தொலை!